Μια κοσμοπολίτισσα μεγαλοαστή από την Αλεξάνδρεια, ένας ψυχαναγκαστικός Ελληνοκύπριος δημοσιογράφος, ένας ζωντανός-νεκρός Τουρκοκύπριος συγγραφέας, ένας κηπουρός και μια θεά της μνήμης. Όλοι μαζί και ο καθένας απέναντι στον άλλον. Η ιστορία, η μνήμη και η αλήθεια μέσα από μια αφήγηση τόσο προσωπική που γίνεται τελικά συλλογική και ίσως πανανθρώπινη. Τα τετράδια των ημερολογίων δίνουν το έναυσμα για να γραφεί το μυθιστόρημα. Το αυτοκινητικό ατύχημα είναι η αφορμή να ενορχηστρωθεί η πλοκή. "Η ολοστρόγγυλη σαν μαργαρίτα πόλη, που μιλάει πολλές γλώσσες, αλλά πάντοτε με την ίδια προφορά", η Λευκωσία είναι στο φόντο, αλλά πρωταγωνιστεί. Οι φωτογραφίες δεν διακόπτουν την αφήγηση, είναι απλά εκείνες οι στιγμές της ζωής, που αφήνουν το νόημά τους να φανεί πολύ καιρό αφότου έχουν παρέλθει. Ο Μεχμέτ Γιασίν, ως ποιητής που είναι, πατάει γερά πάνω στα σύμβολα, αλλά και στα χώματα της πατρίδας του: ευαίσθητος παρατηρητής και ανεξάρτητο πνεύμα της εποχής του, γράφει ένα ρεαλιστικό μυθιστόρημα και σχετικοποιεί τις αλήθειες με το γέλιο - ίσως επειδή στο γέλιο μπορεί να κρύβεται η αλήθεια.